شهری که خنکیش تا مغز استخون می‌ره، تاریخش لایه‌لایه‌ست، مثل خاک قلعه‌اش، و طبیعتش... یه نقاشیه که بارون از روش رد شده.

اینجا زمستون تو تابستونه. یه خنکای ناب که با هیچ کولری عوض نمی‌شه. اردبیل یه جا نیست، یه حالِ خوشه. یه راه فرار از گرمای زندگی.

از شیخ صفی تا جنگل فندقلو قدمت رو تو حیاط‌های سنگ‌فرش حس می‌کنی، عشق رو تو چای داغ لب پنجره، و زندگی رو وسط دشت‌های اردبیل.

اینجا صبحا دیر بیدار می‌شی، چون هواش لالاییه. و وقتی بیدار شدی؟ پنیر، کره محلی، نون تازه... اردبیل یعنی صبحونه با حال خوب.

یه تنفس عمیقه... تو دل یه شهر خنک و قدیمی...